Madame Super.

Salut !

Maandagochtend, regen, dertig kinderen en werken zonder collega. Dertig kinderen waarvan er vijfentwintig je proberen uit te testen omdat je de taal niet (vloeiend spreekt), of omdat je alleen bent. De overige vijf waren óf lekker rustig aan het knutselen (geef mij maar meer van zulke kinderen) óf chagrijnig aan het zitten omdat het fotolijstje niet zo goed lukte als het zou moeten lukken.
De groep van vijfentwintig uittesters was ook nog eens ontzettend druk, want; het regende, ze zaten al een dag in de tent door de regen en ze hadden toch niets beters te doen.
Kinderen die druk zijn testen niet alleen mij uit, maar ook elkaar. Heel erg fijn.

Na deze niet zo geslaagde miniclub ben ik naar de campingbaas gegaan om hem te vertellen dat ik superman niet ben. Iedere week doen we het ‘superman’ dansje bij de minidisco, misschien had hij de illusie dat dit liedje over mij ging.
Zijn gevoel werd misschien versterkt doordat tot nu toe alles vrij soepel verliep, maar helaas. Ik ben superman niet. Ik kan geen dertig kinderen tegelijkertijd helpen, ik kan ook niet twee tafels tegelijkertijd tillen (amper één zelfs) en ik kan ook geen dertig fotolijstjes tegelijkertijd knippen.
Afijn, nadat ik de campingbaas ervan overtuigd had dat ik superman niet ben, moest er gezocht worden naar een oplossing. Mijn idee was een maximum aantal kinderen toelaten tot de miniclub, maar dit vond hij niet zo’n goed idee.
Na een flinke brainstormsessie was hij erachter dat het inderdaad wel lastig was om alleen te doen, maar hij ook geen animatrice voor een aantal dagen kon laten komen.
Eigenlijk kwam er dus niks uit en ben ik zelf naar ouders toe gegaan die middag om te vragen of ze mee wilden komen met hun kinderen naar de miniclub om een beetje een helpende hand toe te steken. Gelukkig was dit geen probleem en beloofden ze de volgende dag mee te komen.

Toen ik langs de tent liep van een jongetje dat iedere dag komt knutselen, maar ook verschrikkelijk perfectionistisch is, kwam hij direct naar me toegestormd. Met tranen in zijn ogen wilde hij sorry zeggen dat hij ’s ochtends chagrijnig was omdat het niet lukte en omdat hij ‘stom’ had gedaan.
Ontzettend dapper, en ook enorm te waarderen. Maakt een hoop goed voor mij.
Zijn moeder vertelde dat hij huilend in de tent had gezeten omdat hij zich zo schuldig voelde dat hij chagrijnig was bij de miniclub. Heel sneu, maar ook ontzettend lief.

Dinsdagochtend ging de miniclub al een stuk beter, het was droog en veel rustiger. Er waren ook ouders om te helpen en de ochtend verliep heel erg soepel. Er was weer tijd om te lachen en naar verhalen te luisteren van kinderen, dat maakt de miniclub een stuk gezelliger. De dagen erna zijn ook beter gegaan. Ik hoop dat Lou snel terug is, maar tot die tijd denk ik dat ik het wel red. Er komen wel aanzienlijk minder Franse kinderen en dat vind ik heel spijtig, maar de taal blijft nou eenmaal een barrière. Ik heb het idee dat ik Franse gesprekken wel kan volgen, maar een antwoord vormen is soms heel lastig en kinderen haken dan heel snel af (of blijven doorpraten een halfuur). Ik heb wel een kleine Franse fan, vandaag zag ze me lopen en riep ze: ‘Leonieee! Bisouuuu!’. Dus zo slecht ben ik waarschijnlijk nog niet.

Om op de leukere dingen in te gaan; zondagavond had ik het allerlaatste plekje voor een opera bemachtigd (connecties, haha). Het was echt prachtig, maar na een halfuur begon de tent te schudden en ging het heel hard onweren. Nog een halfuur later werd het afgelast omdat het te gevaarlijk was. Heel erg jammer. Een Franse ‘vriend’ had er een enorme solo in, dus het was heel leuk om hem zo in die rol te zien.
Er zat overigens een hoop humor in de opera, dit herkende ik vooral door het constante gelach van de mensen, want de woordengrapjes zelf gingen mij te snel.

Om de half mislukte opera poging in te halen aten we dinsdag een ijsje. De plek waar ik deze vrienden ontmoette was nu ook de plek om afscheid te nemen. Een aantal ervan gaan nu zelf op vakantie, dus die zie ik deze zomer niet meer. Ik heb goede hoop dat ik ze nog wel een keer ga zien, want het lijkt me echt heel erg leuk om hier terug te keren of in Parijs of Nederland af te spreken.

Gisteren ben ik alweer naar Chambéry geweest, maar deze keer op de meest makkelijke manier; een lift van de campingbaas. Ideaal. In Chambéry hebben Sanne en ik winkels bezocht, een heerlijke frappuccino gedronken en uiteindelijk ook nog een heerlijke pizza gegeten.
Mijn wereldreiziger Kermit is op de foto geweest met hét promotiebeeld van Chambéry; de olifantenfontein. Voor wie Kermit niet kent; hij wil (en gaat) de wereld rond reizen en gaat op de meest leuke en vreemde plekken op de foto. In Griekenland heeft hij aan de mast van een boot vastgebonden gehangen, in een holle boom gezeten en is hij aan zee geweest. Chambéry kon uiteraard niet ontbreken in de fotoreeks en de foto is dan ook heel erg leuk geworden vind ik zelf. We hadden er in ieder geval lol om.
Het was een erg gezellige dag, de tocht terug was wel lang, we moesten vanaf Lépin Le Lac terug lopen. Wandeling van ruim 40 minuten, maar samen wel goed te doen. We liepen terug langs de autoweg met fietsstrook, maar op het laatste stukje ontbreekt de fietsstrook en ben ik in een slootje gevallen omdat ik bang was dat een auto me niet zou zien. Hele handige actie weer, haha.

Vandaag zijn Sanne en ik gratis naar het circus geweest (‘wij werken op de camping’ ‘d’accord, bienvenue’). Het stelde zeer weinig voor, maar gratis was het toch een leuk avondje.

Nu ben ik erg moe en ga ik lekker slapen. Morgen komen Miriam en Tom en papa en mama. Wordt een drukke maar gezellige dag dus.

Oh, ik ben foto’s aan het uploaden terwijl dit verslagje in de wacht staat, en zie een hele leuke foto van een meisje met een ‘hamburger’. Vandaag maakte ik een grapje over een hamburger en daarna maakten alle kinderen een hamburger met heeeeeeeeeel erg veel er op. De grootste hamburger (die zelfs omviel), zie je hier onder op de foto.

À bientôt!