Drôle!

Salut!

Omdat ik eergisteren nog heel veel meer had kunnen typen en daar gisteren nóg meer bij kwam, zet ik vandaag nog een stukje online met wat losse dingen waar ik zelf heel erg om gelachen heb.

Gisteren was de lampionnenoptocht met een recordaantal kinderen waar ik stiekem heel erg trots op was. Het was nog niet donker, maar dat duurt hier lang en om die tijd horen de kinderen (met uitzondering van Franse kinderen) al te slapen. Verder hebben kinderen ook helemaal niet door dat het niet donker is, ze vinden het gewoon al leuk om met zijn allen een rondje te lopen. We hadden veel publiek en dat maakte het extra speciaal.
Het rondje over de camping verliep zeer soepel, totdat ik Kas ineens hoorde roepen: ‘Leonieeeeee! IK HEB VUUR IN MIJN HANDEN!’. Ik riep direct dat hij de lampion op de grond moest gooien, maar ‘Dan heb ik geen lampion meer!’. ‘Kas! GOOI JE LAMPION OP DE GROND, NU!´.
De lampion werd verdrietig op de grond gegooid en alle kinderen wilden er naar kijken. Met heel veel moeite (en ouders die rustig stonden toe te kijken) heb ik alle kinderen bij het vuur vandaan gekregen, in een kringetje rondom de lampion, dat dan wel. Omdat ik het voor Kas toch wel heel zielig vond heb ik snel geroepen dat we nu een kampvuur hadden dus allemaal een liedje moesten zingen. Dit gebeurde en Kas was inmiddels ook wat blijer. De gedachte dat het alleen hem was gelukt om van een lampion een kampvuur te maken maakte hem trots.
Toen het vuurtje wat kleiner werd hebben we het uitgetrapt, zijn we verder gelopen en kreeg Kas een waxinelichtje ter herinnering.

Eerder deze week speelden we het dierengeluidenspel en ik stond verstopt als kat tussen een kraan en een boom in. Een jongen en een zusje liepen naar de kraan toe en de grote zus vertelde het jongetje dat hij hier op zijn knieën moest gaan zitten. Ik dacht even dat het jongetje gewond was en ze bezig waren met het afspoelen van de wond, maar toen het jongetje braaf onder de kraan ging zitten duwde zijn zusje de kraan aan en ging keihard lachen. Het arme broertje kreeg een enorme straal water over zich heen en was echt helemaal doorweekt. Heel fijn, zo’n grote zus, hahaha.

Terwijl Lou en ik een ijsje aten (ja, alweer…) keken we uit op de slagboom waar de mensen die van het strand komen langs lopen. Een jongetje van een jaar of 2 had nog ruim 50 centimeter over om er onderdoor te kunnen lopen, maar het kleine schatje bukte helemaal tot de grond om er onderdoor te gaan, heel schattig :).

De eerste week hier in Frankrijk had ik iedere dag twee hele schattige Belgische kinderen bij de kinderclub en het meisje daarvan had een ‘heel erg groot geheim’. Ze hadden achter hun tent een geheim ‘gangetje’ gemaakt zodat ze niet om hoefden te lopen maar heel snel naar de wc konden. Dat was natuurlijk al heel stiekem, maar papa had iets gezien wat nog veel stiekemer was. De buurman was ook door het ‘kindergangetje’ gelopen om naar de wc te gaan!
De kinderen waren hier helemaal verwonderd door en ook wel een beetje trots dat ‘de grote buurman’ stiekem door hún gangetje naar de wc liep, haha.

Tijdens de minidisco hing de campingbaas uit zijn raam omdat hij dacht dat de cd-speler er continu mee stopte en dan weer verder speelde. Hij scheen heel hard te hebben gelachen toen hij zag dat we met een stuk of vijftig kinderen de stoelendans aan het spelen waren. Het was echt ontzettend leuk, de kinderen waren heel erg fanatiek en ook de ouders lagen constant dubbel om het gedrag van kinderen tijdens de stoelendans. Later kregen we nog een compliment van de campingbaas (dat is zeer uitzonderlijk in Frankrijk) dat hij het echt een heel leuk idee vond en het er super leuk uit zag. Voor herhaling vatbaar dus!

Gisteren is er nog iets spannends gebeurd, maar dit had niets met kinderen en de miniclub te maken (gelukkig). Rond een uur of 3 is het hele meer ontruimd en moest iedereen weg bij het strand omdat er iemand vermist was. Twee ambulances, een politie auto en de reddingsbrigade met duikers waren aanwezig en druk bezig het meer te doorzoeken (wat overigens niet mee schijnt te vallen door de stromingen).
Wie er vermist werd wisten ze niet, maar er was iemand vermist. Er lag kleding van iemand op het strand en dat lag er al zo lang dat er echt een ongeluk moest zijn gebeurd.
Na een paar uur zoeken zijn ze erachter gekomen dat het de kleding was van een kok die in het restaurant werkt. De kok was ’s ochtends vroeg gaan zwemmen (voor de reddingsbrigade op de uitkijk staat) en zijn kleding vergeten mee terug te nemen. Intussen was hij alweer vrolijk aan het koken en had hij niets door van de reddingsactie tot iemand erachter kwam dat het zijn kleding was…
Het valse alarm was zo uitzonderlijk dat het ’s avonds zelfs op het nationale nieuws is geweest, hahaha.

Waar ik minder om heb kunnen lachen is Lou. Vandaag kwam ze strompelend aan op de camping en vertelde ze dat ze aangereden was door een auto en van de klap van haar fiets gevallen was. Haar knie was dik en ze scheen veel pijn te hebben. Door de campingbaas is ze naar huis gebracht en dus stond ik er alleen voor vandaag. Het was flink zwaar, maar nog net te doen.
’s Middags kreeg ik een sms’je dat ze voorlopig niet komt werken, dus heb ik alleen het programma in elkaar gezet en zoals het er nu uit ziet zal ik deze week ook alleen de miniclub draaien.
Heel vervelend voor Lou en haar knie, maar ik word er eerlijk gezegd ook niet blij van. Morgen is mijn vrije dag, maar die heb ik nu dus heel hard nodig om alles voor te bereiden en nog wat Frans bij te spijkeren.
En dan maar hopen dat er geen veertig kinderen bij de miniclub komen deze week…

Om even positief af te sluiten: vandaag heeft er een meisje heel lang voor de tent zitten wachten tot ik langs kwam lopen. Ze had een ‘taart’ van bladeren, gras, stenen en nog meer natuurlijke producten voor mij gemaakt, haha :).

À bientôt!

PS. Vergeet niet naar de schattige foto’s te kijken!